2020

Φέτος φτάσαμε στην Ελλάδα τον Ιούνιο, μετά πολλές περιπέτειες (τεστ, καραντίνα κλπ.). Αγόρασα τρέιλερ και μια μικρή εξωλέμβια (δίχρονη, αερόψυκτη, ουσιαστικά ένα χορτοκοπτικό με έλικα, αλλά κάνει τη δουλειά της) και τελείωσα με τη γραφειοκρατία. 

Εριξα τη βάρκα στο νερό πέντε φορές συνολικά. Εμπαζε νερό και δεν  μπορούσα να βρω το λόγο. Τελικά έριξε μια νεροποντή που γέμισε το σκαρί νερό και μου έδειξε από που έμπαζε. Μια από τις ραφές (καρφωμένες και κολλημένες με μείγμα εποξικής ρητίνης και κολλοειδούς πυριτίου) είχε ραγίσει σε μήκος 40 cm, είτε όταν γυρίσαμε τη βάρκα απ'την καλή για να καθήσει στο τρέιλερ και ακούμπησε όλο το βάρος εκεί, είτε γιατί ο γάντζος απ'το βίντσι, στερεωμένος ψηλά στην πλώρη (πρώτη φωτογραφία), τραβούσε και πίεζε προς τα κάτω. 

Τα προβλήματα λύθηκαν, αλλά η ιστιοφορία δεν δούλευε καλά: η παραδοσιακή (και χαμένη στο μακρινό παρελθόν της Ελλάδας) σακολέβα (τρίτη φωτογραφία) έχει το πλεονέκτημα της απλότητας, αλλά και αρκετά μειονεκτήματα. Το χειρότερο ήταν ότι δυσκολευόταν ν'αλλάξει κατεύθυνση στα όρτσα (tacking). Επίσης για να κατέβει (μαϊνάρει) όταν πιάνει πολύς αέρας, μια και το πανί ειναι μόνιμα δεμένο στο κατάρτι.

Οταν λοιπόν γυρίσαμε στην Αμερική, όπου έχω υλικά και ραπτομηχανή, έφερα το πανί διπλωμένο στη βαλίτσα και το μετέτρεψα σε ψάθα, επίσης παραδοσιακή ιστιοφορία όπως είχαν παλιά οι μπρατσέρες, και η προηγούμενη βάρκα μου Αερίη είχε αρχικά. Του χρου θα χρειαστεί να φτιάξω ένα πίκι για την πάνω πλευρά του πανιού (κάτι απλό) και να κοντύνω το διαγώνιο ξύλο της σακολέβας.

Το άλλο πράγμα που αποφάσισα είναι να βάλω δοιάκι τύπου Νορβηγίας (εδώ), που είναι στερεωμένο στο τιμόνι κάθετα και καυμαντάρεται με ένα μακρύ ξύλο. Το καινούριο δοιάκι δεν θα εμποδίζει ούτε την εξωλέμβια αύτε το σκοινί που κουμαντάρει το πανί.

Για να δω πώς δουλεύουν και τα δύο νέα στοιχεία και να τα καταλάβετε κι εσείς θα πρέπει να γυρίσω στην Ελλάδα, να τα τελειώσω, να τα δοκιμάσω και να τα φωτογραφήσω. Με τον κορωνοϊό, τα εμβόλια κλπ. δεν δεν ξέρω πότε. Ως τότε χαιρετώ τους αναγνώστες.