2020

Φέτος φτάσαμε στην Ελλάδα τον Ιούνιο, μετά πολλές περιπέτειες (τεστ, καραντίνα κλπ.). Αγόρασα τρέιλερ και μια μικρή εξωλέμβια (δίχρονη, αερόψυκτη, ουσιαστικά ένα χορτοκοπτικό με έλικα, αλλά κάνει τη δουλειά της) και τελείωσα με τη γραφειοκρατία. 

Εριξα τη βάρκα στο νερό πέντε φορές συνολικά. Εμπαζε νερό και δεν  μπορούσα να βρω το λόγο. Τελικά έριξε μια νεροποντή που γέμισε το σκαρί νερό και μου έδειξε από που έμπαζε. Μια από τις ραφές (καρφωμένες και κολλημένες με μείγμα εποξικής ρητίνης και κολλοειδούς πυριτίου) είχε ραγίσει σε μήκος 40 cm, είτε όταν γυρίσαμε τη βάρκα απ'την καλή για να καθήσει στο τρέιλερ και ακούμπησε όλο το βάρος εκεί, είτε γιατί ο γάντζος απ'το βίντσι, στερεωμένος ψηλά στην πλώρη (πρώτη φωτογραφία), τραβούσε και πίεζε προς τα κάτω. 

Τα προβλήματα λύθηκαν, αλλά η ιστιοφορία δεν δούλευε καλά: η παραδοσιακή (και χαμένη στο μακρινό παρελθόν της Ελλάδας) σακολέβα (τρίτη φωτογραφία) έχει το πλεονέκτημα της απλότητας, αλλά και αρκετά μειονεκτήματα. Το χειρότερο ήταν ότι δυσκολευόταν ν'αλλάξει κατεύθυνση στα όρτσα (tacking). Επίσης για να κατέβει (μαϊνάρει) όταν πιάνει πολύς αέρας, μια και το πανί ειναι μόνιμα δεμένο στο κατάρτι.

Οταν λοιπόν γυρίσαμε στην Αμερική, όπου έχω υλικά και ραπτομηχανή, έφερα το πανί διπλωμένο στη βαλίτσα και το μετέτρεψα σε ψάθα, επίσης παραδοσιακή ιστιοφορία όπως είχαν παλιά οι μπρατσέρες, και η προηγούμενη βάρκα μου Αερίη είχε αρχικά. Του χρου θα χρειαστεί να φτιάξω ένα πίκι για την πάνω πλευρά του πανιού (κάτι απλό) και να κοντύνω το διαγώνιο ξύλο της σακολέβας.

Το άλλο πράγμα που αποφάσισα είναι να βάλω δοιάκι τύπου Νορβηγίας (εδώ), που είναι στερεωμένο στο τιμόνι κάθετα και καυμαντάρεται με ένα μακρύ ξύλο. Το καινούριο δοιάκι δεν θα εμποδίζει ούτε την εξωλέμβια αύτε το σκοινί που κουμαντάρει το πανί.

Για να δω πώς δουλεύουν και τα δύο νέα στοιχεία και να τα καταλάβετε κι εσείς θα πρέπει να γυρίσω στην Ελλάδα, να τα τελειώσω, να τα δοκιμάσω και να τα φωτογραφήσω. Με τον κορωνοϊό, τα εμβόλια κλπ. δεν δεν ξέρω πότε. Ως τότε χαιρετώ τους αναγνώστες. 

2019

Οταν γύρισα Ελλάδα γέμισα τις ραφές με εοξική ρητίνη και πέρασα το κέλυφος δυό χέρια ρητίνη.  Μετά τρία χέρια λαδομπογιά και ήταν έτοιμη να γυρίσει απην καλή.  Τρία άτομα τα καταφέραμε πολύ εύκολα: η βάρκα είναι ελαφριά. 

Στην τρίτη φωτογραφία φαινονται τα διάτοιχα. Μετά μπήκαν παγκοι (ένας μεσαίος για το κουπί, ένας πίσω και δυό πλαϊνοί). Οι δυό εγκάρσιοι γεμίστηκαν με φελλιζόλ για να πλέει η βάρκα αν γεμίσει νερό. Οι πλαϊνοί έχουν ανοίγματα για αποθήκευση (σωσίβια κλπ). Ολα αυτά φαινονται στην τέταρτη φωτογραφία.

Στην επόμενη βλέπoυμε τον σκελετό των κουπαστών.

Πριν βάλω το πλωριό κατάστρωμα τοποθέτησα τα ξύλα όπου θα στερεώνεται το κατάρτι. Μετά μπήκαν οι κουπαστές.  Ολα αυτά στερεώθηκαν με μπρούντζινες πρόκες, ανοξείδωτες βίδες και εποξική ρητίνη.

Οι τελευταίες δύο φωτογραφίες δείχνουν το τελειωμένο σκαρί πρίν και μετά τη ρητίνη (δυό χέρια) και άσπρη λαδομπογιά (τρία χέρια).

Θα ακολουθήσουν η περιστρεφόμενη καρίνα, το τιμόνι και το καττι. Το πανί το έραψα στην Αμερική και το έφερα. Μεσα στο καλοκαίρι ελπίζω να νηολογήσω τη βάρκα, να βάλω κοτσαδόρο και να αγοράσω τρέιλερ και μια μικρή μηχανή.

Σκελετός και πέτσωμα

Η βάρκα προχωράει και ελπίζω να τελειιώσω το πέτσωμα σε λίγες μέρες. Ο σκελετός συναρμολογήθηκε πάνω στο καδρόνι και τα καβαλέτα (πρώτη φωτογραφία), με τα εγκάρσια κομμάτια (πρύμη, νομείς και διάτοιχα, ένα απ'αυτά προσωρινό) να ενώνονται με τη ραχοκοκκαλιά.

Μετά άρχισε το πέτσωμα (φωτογραφία), ξεκινώντας από το πρώτο κομμάτι (πάτος). Οπως πάντα χρησιμοποιώ εποξική ρητίνη (πυκνωμένη με κολλοειδή χαλαζία) και μπρούντζινες πρόκες.  Η ραφή ανάμεσα στο πρώτο και δεύτερο κομμάτι φαλτσογωνιάστηκε με ηλεκτρική πλάνη. Τα επόμενα δύο κομμάτια ακολούθησαν (τρίτη φωτογραφία) οπότε το κέλυφος είναι έτοιμο. Εννοείται ότι δεν είμαι αμερόληπτος παρατηρητής, αλλά μου φαίνεται πιό όμορφη από τις πλαστικές βάρκςες που βλέπω παντού.

Μετά από μερικά μικρά μερεμέτια η δουλειά τελειώνει για φέτος και θα ξαναρχίσει την άνοιξη.

Πριόνια, πρόκες και κόλλα

Η ραχοκοκκαλιά της βάρκας έχει συναρμολογηθεί. Αποτελείται από τρία κομμάτια: μπροστινή καρίνα/πλώρη, κιβώτιο της περιστρεφόμενης καρίνας, και πίσω καρίνα.Φαίνεται στη φωτογραφία, και μοιάζει πιά σαν βάρκα στα σκαριά. Πάνω στη συναρμολόγηση έγινε ένα μικρό λάθος και η πλώρη βγήκε 20 χιλιοστά πιό χαμηλή, κι΄αυτό με ανάγκασε να κάνω κάτι μικροδιορθώσεις στο λογισμικό και να βγάλω νέες διαστάσεις στα πλαϊνά κομμάτια. Ευτυχώς δεν τα είχα κόψει ακόμα. Επίσης έκοψα τα εγκάρσια κομμάτια (διάτοιχα και νομείς): τρία είχαν κοπεί ήδη από κόντρα πλακέ 12 χιλιοστών και τα υπόλοιπα τέσσερα από 8 χιλιοστών.

Το επόμενa βήματα θα είναι:

1. Να σχεδιάσω στο κόντρα πλακέ τα μακριά κομμάτια από το κέλυφος, τέσσερα μονοκόμματα από κάθε πλευρά. Η μεταφορά από τις διαστάσεις στο χαρτί στις καμπύλες κοπής στο κόντρα πλακέ είναι δύσκολη και χρονοβόροα, και εννοείται είναι πολύ σημαντικό να μη γίνουν λάθη.
2. Να κόψω τα οχτώ κομμάτια του κελύφους.
3. Να στερεώσω τη ραχοκοκκαλιά σε ένα οριζόντιο καδρόνι που θα στερεωθεί σε τέσσερα καβαλέτα, και να συναρμολογήσω το σκελετό που θα αποτελείται από τη ραχοκοκκαλιά και τα εγκάρσια κομμάτια.
4. Να αρχίσω το πέτσωμα.

Φτου κι'απ' την αρχή

Τέσσερα χρόνια αργότερα, η Αερίη βρίσκεται στην Καλιφόρνια, εγώ έχω πάρει σύνταξη και μένω στην Ελλάδα 4-5 μήνες το χρόνο, έχω γίνει παππούς μιά φορά και περιμένω δεύτερο εγγόνι από την άλλη κόρη. Είχα σκοπό να στείλω τη βάρκα στην Ελλάδα αλλά το κόστος ήταν υπερβολικό, αρκετό για να καλύψει τα έξοδα γιά δυό ή τρεις άλλες βάρκες. Ετσι κι αλλιώς μ'αρέσει να φτιάχνω βάρκες και άλλα πράγματα.

Ετσι λοιπόν αποφάσισα να φτιάξω άλλη βάρκα στην Ελλάδα, αν και δεν έχω κλειστό χώρο για να δουλέψω ούτε αρκετά εργαλεία, και είναι δύσκολο να βρείς τα υλικά. Στο τέλος αναγκάστηκα να προμηθευτώ κόντρα πλακέ θαλάσσης από τον παραγωγό, τη βιομηχανία Μουρίκης ΑΕ που κάνει και εξαγωγές. Η μεταφορά των υλικών στο ορεινό χωριό μου στη Θάσο πήρε αρκετά λεφτά και περισσότερους μπελάδες. Ενα πακέτο κόλλας πήγε από λάθος στην Κάσο (!), 600 χιλόμετρα μακριά κυριολεκτικά στο άλλο άκρο του Αιγαίου. Εν πάση περιπτώσει, τα υλικά τελικά έφτασαν και άρχισα την κατασκευή.  Έχω λιγότερο από ενάμιση μήνα να φτιάξω το κέλυφος πριν φύγω για το δεύτερο εγγόνι, για να μπορέσω με το καλό να το βάψω, να γυρίσω τη βάρκα από την καλή (φτιάχνεται ανάποδα) και να φτιάξω πάγκους και κουπαστές, κατάρτι κλπ. του χρόνου. Το πανί σκοπεύω να το ράψω στην Αμερική (δεν έχω ραπτομηχανή ούτε ξέρω πού να βρω τα υλικά εδώ) και να το φέρω.

Η κανούρια βάρκα (που δεν έχει όνομα ακόμα, ίσως τα ονόματα των εγγονιών) θα είναι παρόμοια με την Αερίη, σχεδόν 4,5 μέτρα με τέσσερα κομμάτια σε κάθε πλευρά. Ορισμένες διαφορές που αποφάσισα λόγω της εμπειρίας μου με την προηγούμενη:

1. Η ιστιοφορία θα είναι πολύ πιό απλή: ένα κατάρτι με ένα πανί (σακολέβα) που δε χρειάζεται σκοινί γιά μάινα (ανέβασμα), ούτε έχει μπούμα. Τα σκοινιά, τροχαλίες και ξάρτια γενικώς μειώνονται στο ελάχιστο.
2. Η περιστρεφόμενη καρίνα είναι πιό φαρδιά, με τον πείρο κάτω απ΄το κέλυφος για να μειωθεί ο κίνδυνος να μπάζει νερά.
3. Θα έχει μιά μικρή εξωλέμβια μηχανή.
4. Ο τρόπος κατασκευής είναι λίγο διαφορετικός, με βάση μια ραχοκοκκαλιά από δυό στρώσεις κόντρα πλακέ 12mm.
5. Τα στεγανά θα τα γεμίσω με φελιζόλ για να γίνει αβύθιστη.

Η κατασκευή έχει αρχίσει, και μου κόβει χρόνο απ΄τη γκάιντα (την οποία παίζω τα τελευταία δυό χρόνια), αλλά τι να κάνουμε. Η κακοκαιρία (κυκλώνας Ζορμπάς κλ.) δεν βοηθάει. Για πιό πολλά μπορείτε να δείτε το 176inches.blogspot.com. Θα ανεβάσω φωτογραφίες σύντομα.

Η ιστιοφορία έτοιμη

Η καινούρια ιστιοφορία είναι έτοιμη (σχεδόν) και ελπίζω να τη δοκιμάσω στη λίμνη σε μια βδομάδα.  Να πως φαίνεται:

Ολα τα ξάρτια είναι έτοιμα, χρειάζονται μόνο υποδοχές για να κουβαλιέται οριζόντια το κατάρτι, που είναι 30 εκατοστά μακρύτερο απο τη βάρκα.  Αυτές θα μπαίνουν εκεί που έμπαιναν τα παλιά κατάρτια.  Για περισσότρες λεπτομέρεις κοιτάξτε το κύριο blog εδώ.

Α ναι, και κάτι άλλο: την εξωλέμβιο που αγόρασα την έδωσα πίσω (δυστυχώς) γιατί ο λαιμός της ήταν κοντός και δεν έφτανε μέχρι το νερό.  Σκέφτομαι να δοκιμάσω ηλεκτρικό κινητήρα στο μέλλον, αλλά για την ώρα θα πρέπει να συνεχίσω να βασίζομαι στα κουπιά.

Καινούργια ιστιοφορία

Μια και τη βάρκα τη σχεδίασα και την έφτιαξα μόνος μου, εγώ φταίω για οτιδήποτε προβλήματα και εγώ θα τα λύσω.  Μετά δυό καλοκαίρια και κάμποσα αρμενίσματα στη μεγάλη λίμνη Erie, είχα δυό προβλήματα.  Το πρώτο ήταν ότι η βάρκα έμπαζε νερό, όχι σε επικίνδυνο βαθμό αλλά κάτι που χρειαζόταν να αντιμετωπίσω.  Μετά διάφορα μαστορέματα με στεγανωτικά και άλλες επεμβάσεις το πρόβλημα έχει μειωθεί στο ελάχιστο και ελπίζω να έχει λυθεί.  Το δεύτερο ήταν ότι στη λίμνη ο καιρός χοντραίνει απότομα και τα κατάρτια (όπως τα έβγαλε το λογισμικό) αποδείχτηκαν λιανά.  Την τελευταία φορά από τον πολύ αέρα το μπροστινό κατάρτι άρχισε να ραγίζει, και οι στρώσεις το ξύλου του να ξεκολλούν.  Μετά από πολλή σκέψη αποφάσισα να αλλάξω την ιστιοφορία από δικάταρτη (κάπως σαν μπρατσέρα με ψάθες) σε μονοκάταρτη παραδοσιακού κότερου.  Μετά από προσεκτικούς υπολογισμούς και σχέδια (τα πανιά και η καρίνα πρέπει να ισορροπούν αλλιώς η βάρκα δεν κυβερνείται εύκολα) άρχισα τη δουλειά.  Εχω ήδη φτιάξει ένα κατάρτι διαμέτρου 76 χιλιοστών (από 57 που ήταν το καθένα απ’τα παλιά) και ύψους 4,88 μέτρων, με παραπλήσιο τρόπο όπως και τα παλιά--δυό στρώσεις ξύλο κολλημένες μαζί, με τις γωνίες κομμένες σε οκτάγωνο, και μετά με πλάνισμα και τρίψιμο ώστε να γίνει κυλινδρικό.  Το κατάρτι θα είναι στερεωμένο με σκοινιά (πρότονο μπροστά και βαρδάρια στα πλάγια) στο σκαρί, αντίθετα με τα προηγούμενα κατάρτια που ήταν ελεύθερα (και γι’αυτό και έσπασε το μπροστινό).  Αλλος καινούριος ιστός που έφτιαξα είναι ένα μπομπρέσο στην πλώρη όπου θα στερεώνεται ο πρότονος, και το μπομπρέσο κι’αυτό θα είναι στερεωμένο χαμηλά στην πλώρη με σκοινί.  Το μεγάλο πανί θα είναι μπούμα, 7,4 m², στερεωμένη στο κατάρτι με πίκι πάνω και ράντα κάτω, και με σκοινιά με μπαρέτες ενδιάμεσα.  Το μικρό θα είναι φλόκος, 3,7 m², στερεωμένος στον πρότονο και το μπομπρέσο.  

Και το κατάρτι και το μπομπρέσο δεν είναι μόνιμα αλλά τοποθετούνται λίγο πριν καθελκυστεί η βάρκα απ΄το τρέιλερ.  Εφτιαξα ξύλινες υποδοχές στο μπροστινό διάτοιχο και τον πάτο της βάρκας γι’αυτό τον σκοπό.  Το πίκι και η ράντα φτιάχτηκαν απ’τα παλιά (άχρηστα πλέον) κατάρτια.  Τα πανιά θα τα ράψω καινούρια αλλά τα περισσότερα απ’τα ξάρτια και τα σιδερικά (ράουλα, δέστρες, γαντζάκια κλπ) θα επαναχρησιμοποιηθούν.  Το κόστος της μετατροπής το υπολογίζω σε περίπου 350 δολλάρια (260 ευρώ).  Αν αποφασίσω να επιστρέψω στην αρχική ιστιοφορία, έχω ακόμα πίκια, μάτσες, πανιά και σκοινιά και μπορώ να το κάνω σχετικά εύκολα αλλά θα χρειαστώ καινούρια και δυνατότερα κατάρτια, μάλλον από αλουμίνιο.  
 

Το άλλο καινούριο είναι ότι ένας συνάδελφος μου προσέφερε μια παλιά μικρή εξωλέμβιο (3 ίππων, βάρους 9 κιλών νομίζω) σε συμβολική τιμή.  Μετά την περιπέτεια που είχα όταν ράγισε το κατάρτι και γυρίσαμε στη ράμπα μετά από κωπηλασία μιας ώρας (και πάνω) κόντρα στα άγρια κύματα, το αποφάσισα ότι μια μηχανή για ώρα ανάγκης δεν είναι κακή ιδέα. 
 

Για περισσότερες λεπτομέρειες κοιτάξτε το κύρiο blog (http://176inches.blogspot.com).